50 jaar James Bond! De charismatische creatie van Ian Fleming is na een halve eeuw haast cultureel erfgoed, en dat moet gevierd worden. Sinds deze week doet de nieuwste Bond-film met Daniel Craig de kassa’s kirren van plezier. De film is alvast een geslaagde inzet van de festiviteiten. Kan de videogame 007 Legends daar een virtueel vervolg aanbreien?
Tijdens je reis door de game zal je de virtuele versies van vijf iconische films naspelen: Goldfinger , On Her Majesty’s Secret Service, Moonraker, Licence to Kill en Die Another Day. Het begin is vrij Bond-achtig met een herkenbare scène uit Goldfinger. De dame die ten prooi viel aan Bonds charmes ligt volledig goudgekleurd in bed. Daar krijgen we ook de eerste keer Bond zijn gelaat te zien, en schrik niet, maar het is niet Sean Connery die daar rondloopt, maar Daniel Craig. Een hommage aan de eerdere sterren had wel gemogen, maar Daniel Craigs gezicht wordt gebruikt voor alle verhalen in de game. De gameplay laat zich makkelijk lezen. Je krijgt enkele doelen per level die al dan niet optioneel zijn, en die moet je zien te halen door je weg te banen tussen verschillende bad guys. Jammer genoeg wordt de Bond-sfeer op geen enkel moment opgeroepen in de game. Je kan gemakkelijk à la Rambo door de levels heen vliegen en in het rond knallen. De ammo is niet bepaald schaars en vijanden gaan gretig tegen de grond liggen. Let wel, dit was dan nog op de hoogste moeilijkheidsgraad. Ik zou geen makkelijker niveau nemen, want dan wordt het pas echt een ‘walk in the park’. Het schieten op zich is niet slecht, de controls zijn naar behoren, maar om één of andere reden ben ik van mening dat een Bond-game beter een third person-game zou zijn. Soms is het niet alleen knallen, maar ook knokken met de blote vuisten. Deze partijen zijn uitgewerkt als een soort quick time event, maar deze portie gameplay stelt zwaar teleur. Tijdens de vuistgevechten moet je er enkel op letten dat je de instructies op het scherm volgt. De linker en rechter joystiq zijn de enige knoppen die je daar gebruikt. Je kan je ook niet beschermen wanneer je mist en de tegenstander countert. Bij sommige bazen zijn deze quick time events uitgebreider, maar voldoening geeft dit nooit.
Qua wapentuig is er wel wat diversiteit en schieten doen ze ook lekker. Ze hebben zelfs gepoogd een soort RPG-element toe te voegen via de upgrade shop. Met je verdiende geld – dat je krijgt door allerlei missiedoelen te behalen – kan je upgrades kopen voor je wapens. Verschillende scopes, grotere magazijnen, rapid fire-optie… Ook je eigen lichaam kan geüpgraded worden. Je kan extra leven aankopen, zodat je trager sterft of je conditie aanscherpen via upgrades in die shop. Buiten wapens zijn er ook gadgets, natuurlijk. Bond zonder gadgets is als een café zonder… Nuja, dat gezegde is ook al afgezaagd. Gadgets dus. Een smartphone met allerlei functies, een pen en een horloge. Het zal regelmatig gebeuren dat je tijdens missies je smartphone moet bovenhalen. Niet om een gezellig praatje te slaan met M, maar wel om allerlei elektrische apparaten te hacken, biomedische gegevens te scannen of andere zaken op te zoeken. Vrij uitgebreid is het allemaal niet, en moeilijk is het hacken ook al niet. Vrij simpele gameplay dus. Wel eentje waar ik me mee amuseer, maar de game heeft niet genoeg om het lijf om mij te blijven boeien. Daarenboven komt de factor frustratie ook nog meespelen. Wanneer je sterft – oké, het zal weinig gebeuren – duurt het weer een poos eer de game opnieuw geladen is. Soms duurt het echt veel te lang. Bovendien heb ik soms het gevoel dat checkpoints met de natte vinger zijn bepaald. Frustrerend soms hoe je een gans stuk opnieuw moet doorworstelen.
Grafisch is het geen topgame. Over het algemeen genomen toch niet. De modellen van de bekende Bond-personages ogen wél goed, maar die kwaliteit van graphics wordt niet doorgetrokken naar de andere personages of naar de omgevingen. De belichting valt vrij hard tegen. Schaduwen vallen slecht of zijn er soms niet en de kogelregen die soms door de lucht zoeft, overtuigt allesbehalve. Er kan niet veel stuk, om niet te zeggen niks. En zulke dingen maken een game toch een stuk aantrekkelijker.
Qua geluid is er ook wat aan te merken. De geluidseffecten van de wapens zijn niet je dat en het stemmenwerk is ook geen pluim die de ontwikkelaar op zijn hoed kan steken. Soms lijken de dialogen wel ingesproken door apathische luiaards. Er kan niet veel emotie waargenomen worden in de stemmen, wat resulteert in een minimale betrekking in het verhaal.
De grootste teleurstelling van allemaal is de levensduur van de game. De campagne is schabouwelijk kort voor wat een gevierde game zou moeten zijn tijdens de 50ste verjaardag van de James Bond-franchise. Je doorworstelt dus vijf stukken uit vijf films. Maar helaas duurt elk stuk niet lang genoeg. Soms vlieg je door de levels als een losgebroken scooter en is het voorbij voor je het weet. Eentje duurde zelfs maar een 20 minuten. De totale speelduur van de campagne blijft toch onder de vijf uur. De tijd waarop ik afklokte – op de hoogste moeilijkheidsgraad – was 4 uur en 37 minuten. Bijster weinig.
007 Legends is niet wat het zou moeten geweest zijn. Dit had ter gelegenheid van de 50ste verjaardag van Bond een absolute topgame moeten worden, maar het draaide uit op een sisser. Een fiasco noem ik het echter ook niet. De game is veel te kort en kent heel wat mankementen, maar is wel nog leuk om tussendoor te spelen. Of het op dit moment zijn geld waard is? Bwah. De budgetbak is volgens mij een beter idee. Nee, Bond verdient beter!
